Kokosnoten en massages.

Zaterdag twintig december tweeduizend veertien.

Vreemd om deze datum voluit geschreven te zien terwijl ik hier in 27 graden zit met een zeer aangenaam briesje en een schijnend zonnetje.

Het cultuurverschil tussen Nederland en Thailand is gigantisch en dan is er nog een groot verschil tussen het leven binnen en buiten de muren van Hope Rehab. Hier in Hope Rehab verblijven mensen van over de hele wereld. De voertaal is engels maar er worden veel verschillende accenten gesproken. Er zijn mensen uit England, Australie, Noorwegen, de Verenigde Staten, Schotland en Nederland. In het begin vond ik het best lastig om iedereen te verstaan. Vooral mensen uit Australië hebben een zwaar accent en ik ben er achter gekomen dat Engel ook veel dialecten kent. Hierdoor ontwikkeld mijn engels zich wel snel, verstaan en spreken gaat met de dag vloeiender en daar ben ik heel blij mee.

Het is bijna kerst en dat is gek. De Thaise mensen vieren kerst niet zo uitgebreid als wij dat in het westen doen. Maar kerst spulletjes liggen wel in de winkel en sporadisch hoor ik een kerstliedje spelen als ik door het winkelcentrum loop. Vreemd om mee te maken, en als ik eerlijk ben had ik het toch wel graag thuis gevierd. Maar ach, het heeft ook wel wat om kerst een keer op een hele andere manier te vieren dan ik gewend ben. Ik ben er van overtuigt dat dit een kerst gaat worden die ik nooit meer zal vergeten. Juist omdat het allemaal zo bijzonder en vreemd is.

Kokosnoten en Thaise massages. Je vindt ze overal en keer op keer is het een traktatie. Ik zie deze twee dingen als een luxe waar je hier bizar weinig voor betaalde. Een kokosnoot kost je 20 bath dat is 50 eurocent en de goedkoopste massage die ik heb gehad was 150 bath, dat is €3,75 voor een overheerlijke voetmassage op het eiland.

Vorig weekend ben ik naar dat eiland toe geweest, het heet Koh Si Chang en ligt hier vlak voor de kust. In mijn gedachten had ik het na een intensieve start hard nodig om even alleen te zijn. Maar toen ik eenmaal alleen was vond ik het maar vreemd. Het bracht me tot de realisatie dat ik gewend ben om altijd mensen om me heen heb, waar ik ook ga en wat ik ook doe altijd is er wel iemand in me buurt die ik ken en waar ik mee kan praten. Toen dit gegeven ineens verdwenen was kreeg ik de kans om alleen te zijn met mezelf. Dit heeft me wel de kans gegeven om wat ik heb meegemaakt in perspectief te plaatsen.

Wat ook memorabel is was dat ik een borrel kon drinken. Het komt maar zelden voor dat ik daar de kans voor krijg waardoor ik mijn borrel erg kon waarderen.

’S Ochtends word ik wakker in mijn kamertje in ‘The Thai house’. Dat is een traditioneel Thais gebouw wat ongeveer 150 jaar oud is. Volgens Alon die Thais is en de vriendin van Simon leven er in dat gebouw twee geesten. Gelukkig niks om bang voor te zijn want volgens haar zijn ze aardig. Geesten zijn niet de enige die mij gezelschap houden. Gekko’s vind je hier overal, in verschillende vormen en kleuren. Je hoeft niet je best te doen om er een te vinden want ze chillen overal op de muren. Er woont een gigantische gekko in mijn badkamer. Die heb ik nu twee keer gezien en twee keer is het mislukt om een foto van hem te maken. Voor die tijd is hij altijd weer verdwenen. Deze fijne beestjes eten motten en muggen dus het zijn mijn beste vrienden hier.

Over vrienden gesproken, ik miss jullie, ik hou van jullie. Dikke kus en een knuffel vanuit Thailand.